اضطراب جدايي بخشي طبيعي از رشد کودک است. اين بيماري اغلب در نوزادان بين ۸ تا ۱۲ ماهه اتفاق مي‌افتد و معمولا در حدود ۲ سالگي ناپديد مي‌شود. البته ممکن است در بزرگسالان نيز وجود داشته باشد. در برخي از کودکان اضطراب جدايي نشانه‌‌‌اي از بيماري جدي‌تري است که به‌عنوان اختلال اضطراب جدايي شناخته مي‌شود. اگر اضطراب جدايي فرزند شما شديد يا طولاني به نظر مي‌رسد، مخصوصا اگر در مدرسه يا ساير فعاليت‌هاي روزمره تداخل ايجاد کند، يا حملات وحشت يا ساير مشکلات را دربردارد؛ ممکن است داراي اختلال اضطراب جدايي باشد. بيشتر اوقات اضطراب کودک در مورد والدينش است اما مي‌تواند به يک مراقب نزديک ديگر مربوط شود. علائم اختلال اضطراب جدايي براي تشخيص اختلال اضطراب جدايي، فرد بايد معيارهاي زير را داشته باشد: ترس يا اضطراب بيش از حد يا بي‌دليل به علت جدا شدن از کسي که به او وابسته است، تجربه مي‌کند. همين‌طور ۳ مورد (يا بيشتر) از نشانه‌هاي زير را نشان مي‌دهد: v پريشاني مکرر و بيش از حد هنگام جدا شدن از خانه يا از افراد خاص v نگراني مکرر و بيش از حد در مورد از دست دادن اين افراد يا آسيب‌ديدن آنها v نگراني مکرر از تجربه يک اتفاق ناخوشايند (مانند گم شدن يا مريض شدن) که باعث جدايي از والدين يا ساير عزيزان شود v امتناع از دور بودن از خانه به دليل ترس از جدايي v اکراه از تنها در خانه ديگران ماندن، بدون پدر و مادر يا عزيز ديگري که در خانه باشد v اکراه يا امتناع از خوابيدن تنهايي بدون وجود پدر و مادر يا عزيز ديگر v کابوس‌هاي مکرر درباره جدايي v شکايت‌هاي مکرر از علائم جسمي، مانند سردرد يا حالت تهوع اين اختلال ناراحتي قابل‌ملاحظه‌اي در عملکرد اجتماعي و تحصيلي يا زمينه‌هاي مهم ديگر ايجاد مي‌کند. علل اختلال اضطراب جدايي v حوادث يا وقايعي در زندگي که به جدايي منجر شده باشد؛ از اين وقايع مي‌توان به بيماري يا مرگ يکي از عزيزان، از دست دادن حيوان خانگي محبوب، طلاق والدين يا نقل مکان يا رفتن به مدرسه ديگر اشاره کرد. v سابقه خانوادگي ابتلا به اختلال اضطراب جدايي v عوامل محيطي مانند اتفاقات ناگواري که به جدايي از يکي از عزيزان منجر شده باشد. v کودکاني که والدين بيش از حد مراقب دارند با احتمال بيشتري ممکن است به اين بيماري مبتلا شوند؛ در حقيقت ممکن است اين مشکل در کودک ناشي از اضطراب والدين باشد. درمان اضطراب جدايي v در ابتدا بايد سعي کنيد تا خود آرام و به دور از هر استرسي باشيد و مديريت استرس داشته باشيد زيرا اضطراب و استرس شما به فرزندتان نيز منتقل مي‌شود. v به احساسات کودک خود احترام بگذاريد و با متوسل شدن به زور، کودک را از خود جدا نکنيد. v بايد تا مي‌توانيد فرزندانتان را براي شرکت در کارهاي گروهي و بازي کردن با دوستان همسن و سالش تشويق کنيد تا با اين کار به‌تدريج اضطراب جدايي او کاهش يابد و در کنار تشويق خود، از تلاش‌هاي او براي پيوستن به جمع ديگران تمجيد کنيد. v هرگز به کودک دروغ نگوييد؛ مثلا وعده بازگشت يا ترک نکردن محيط در صورتي که انجام نگيرد، اضطراب او را بيشتر مي‌کند. براي تمرين جدايي با فرزندتان، بهتر است از محيط خانه شروع کنيد چراکه کودک آشنايي بيشتري با اين محيط دارد. سپس با مدت کوتاه و با فاصله زماني اين کار را شروع کنيد و به مرور زمان را افزايش دهيد. v بازي‌درماني، گروه‌درماني، درمان‌هاي شناختي-رفتاري و روان‌درماني همگي درمان‌هايي هستند که مي‌توانند براي درمان اختلال اضطراب جدايي در کودکان استفاده شوند. اصل مشترک در همه اين درمان‌ها، آن است که کودک افکار و احساسات و نگراني‌هاي خود را بيان مي‌کند و کنار آنها، مهارت‌هاي لازم براي برخورد مناسب با ترس‌هاي خود، بالا بردن اعتماد به‌نفس و نحوه کنار آمدن با نگراني‌هاي خود را مي‌آموزد. همراهي و مشارکت والدين سهم زيادي در بهبود شرايط کودک دارد.