ترس از تنها خوابیدن کودکان مشکلی است که بسیاری از والدین با آن سر و
کار دارند. این ترس و جدا نشدن کودکان از رخت خواب پدر و مادرشان خواب راحت را از
آن‌ها می‌گیرد و بسیاری از روابط را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
این دشواری گاهی تا حدی فرا می‌رود که یک خواب کامل و باکیفیت برای
پدر و مادرها به آرزوی دست‌نیافتنی تبدیل می‌شود و در اینجا است که آن‌ها به فکر
یاری‌گرفتن از یک متخصص می‌افتند و حتی ممکن است به‌خودی‌خود برنامه‌ای مناسب برای
جدا کردن فرزندشان و غلبه بر ترس از تنها خوابیدن او بریزند و آن‌ها را با فرزند
خود در میان گذارند.
البته تمام این برنامه‌ریزی‌ها و مقدمه‌چینی‌ها به‌سادگی قابل دور زدن
هستند و کودکی که ترس از تنها خوابیدن دارد در هر شرایطی راهی برای بازگشت به تخت
خواب پدر و مادر خود پیدا می‌کند. در اینجا است که تمامی امیدهای والدین برای جدا
کردن تخت و جای خواب فرزندشان از میان می‌رود و باید با خواب راحت شبانه خداحافظی
کنند.
البته تسلیم نشدن در چنین شرایطی بهترین راه‌حل است زیرا همه‌چیز با
اندکی پشتکار قابل‌حل است. وادار کردن فرزندان به غلبه کردن بر ترس از تنها خوابیدن
زمان‌بر است و نیازمند عزمی قوی است.
همچنین می‌بایست در این راه به‌هیچ‌وجه مرتکب چند اشتباهی که در ادامه
ذکر می‌کنیم، نشوید:
۱. تصور نکنید که ترس از تنها خوابیدن به‌خودی‌خود حل می‌شود.
برخی اوقات والدین بیان می‌کنند که:
انگار که تا آخر عمر می‌خواهد در تخت ما بخوابد
ولی در جواب باید گفت که فرزندتان در اصل به‌طور دقیق همین برنامه را
دارد. سالیانه کودکان زیادی مشاهده می‌شوند که نمی‌خواهند از تخت خواب والدین خود
جدا شوند و حتی تا این رفتار تا سنین نوجوانی نیز ادامه خواهد داشت.
اگر تصور می‌کنید که یک شب کودکتان به‌طور ناگهانی تخت خواب شما را
ترک خواهد کرد و به اتاق خودش خواهد رفت، سخت در اشتباه هستید. برخی از کودکان هیچ‌وقت
به ترس از تنها خوابیدن غلبه نخواهند کرد.
۲. خوابیدن در تخت خواب شخصی کودکان را به یک انتخاب برای آن‌ها تبدیل
نکنید.
اگر تصمیم به بیرون کردن فرزندتان از تخت خواب خود گرفته‌اید، آن را
به یک انتخاب برای آن‌ها تبدیل نکنید. فرزند شما به‌هیچ‌عنوان با این روش موفق
نخواهد شد. حتی خریدن تخت خواب بسیار زیبا با شخصیت انیمیشنی موردعلاقه‌شان و
تزئین اتاق‌خوابشان به بهترین شکل نیز کمکی به تشویق آن‌ها برای تنها خوابیدن در
اتاقشان نخواهد کرد.
به یاد داشته باشید که وادار کردن کودکان برای خوابیدن در تخت خوابشان
درواقع انتخاب شما است. اگر این انتخاب را به فرزندتان بدهید، هیچ‌گاه از آن
استفاده نخواهد کرد و منظور ما از هیچ‌گاه شاید تا آخر عمر باشد.
۳. در فرایند وادار کردن فرزندتان به خوابیدن در تخت خوابش استمرار داشته
باشید
وادار کردن کودکان برای خوابیدن در تخت خواب خودشان مانند یک ماراتون
است. اگر برای مدتی از دویدن دست‌بردارید، باید از ابتدا آغاز کنید و چه کسی دلش
می‌خواهد این کار را انجام بدهد؟
اگر قصد انجام شروع این فرایند را دارید، بهتر است تا ته خط بروید.
کلید موفقیت در انجام این کار، به‌جای شکست‌های بزرگ برداشتن قدم‌های کوچک موفقیت‌آمیز
است. کودک شما به‌احتمال‌زیاد مدتی را در تخت خواب شما خوابیده است و تغییر این
عادت یک‌شبه اتفاق نمی‌افتد. شما باید کمک کنید تا فرزندتان از خوابیدن در تخت
خواب خودش احساس قدرتمندی و امنیت بکند و این کار نیز زمان‌بر است.
در دنبال کردن این قدم‌های موفقیت‌آمیز کوچک برای غلبه بر ترس از تنها
خوابیدن فرزندتان ثابت‌قدم باشید و کار را نیمه‌کاره رها نکنید. این راهنما در
رابطه با برداشتن قدم‌های کوچک صحبت می‌کند. حتی اگر دیدید که فرزندتان در کنار
تخت شما و بر روی زمین خوابیده است نباید با دل سوزی بیهوده او را دوباره به تخت
خوابتان راه بدهید و تلاش‌های قبلی را منهدم کنید. زمانی که در برابر فرزندتان عقب‌نشینی
می‌کنید، درواقع به او می‌فهمانید که به حد کافی برای جدا کردنش از تخت خوابتان
جدی نیستید و البته که در واقع همین‌طور است.
۴. از تلاش کردن دست برندارید
این یک جنگ خسته‌کننده است که در ابتدا موجب به وجود آمدن شک و
تردیدهای فراوانی در شما می‌شود زیرا خواب شما به هم می‌ریزد و تندمزاج‌تر می‌شوید.
همچنین ممکن است این برنامه جدید را لعن و نفرین کنید و اگر از تلاش کردن دست‌بردارید
به‌هیچ‌عنوان موفق نخواهید شد.
هر کاری بکنید اما از تلاش کردن دست برندارید. بدانید که دقیقا در
لحظه‌ای که تصور می‌کنید که هیچ پیشرفتی نداشته‌اید و در حال درجا زدن هستید، همه‌چیز
بهتر می‌شود و کارهایتان نتیجه می‌دهد. به تلاش‌هایتان ادامه دهید و منتظر بهبودی‌ها
و پیشرفت‌های بهتر باشید.