، 2، 3 و فرزند شما شروع به حركت مي‌كند؛ او اولين قدم‌هايش را برمي‌دارد و شما از شادي در پوست خود نمي‌گنجيد اما همه بچه‌ها در يك زمان و با يك مدل يكسان شروع به حركت نمي‌كنند و هر كدامشان با ريتم خاصي پيشرفت مي‌كنند. بعضي از بچه‌ها حدود 10 ماهگي شروع به راه رفتن مي‌كنند....
برخي ديگر حدود 17 تا 18 ماهگي راه مي‌افتند و اين موضوع اصلا تعجب‌آور و نگران‌كننده نيست و نكته اين است كه راه افتادن بچه‌ها دير يا زودش هيچ ارتباطي به ميزان هوش آنها ندارد.
اگر در راه رفتن يا بهتر بگوييم به راه افتادن فرزندتان كمي دلهره داريد يا صبوري‌تان كم شده، مي‌توانيد در اين امر به او كمك كنيد به اين صورت كه ابتدا دست‌هاي او را بگيريد. به صورتي كه احساس كند توازنش حفظ شده است. حالا آرام‌آرام او را به جلو هدايت كنيد. مي‌توانيد از روروؤك هم در مراحل ابتدايي (فقط مراحل ابتدايي) كمك بگيريد. براي راحتي‌اش بهتر است مسيرهايي را در خانه خلوت كنيد تا احيانا زير پايش چيزي گير نكند يا از ترس خوردن به بعضي وسايل يا گير كردن پايش به عنوان نمونه به سيم تلفن قدم برندارد. هيچ‌وقت از جمله هايي مثل«حواست را جمع كن داري مي‌افتي» استفاده نكنيد. اين جمله‌ها شجاعت، جسارت و ريسك كردن را در او كم مي‌كند.
كفش‌هاي مناسب
براي تعادل بيشتر، از ابتدا كفش پايش نكنيد. اما هر وقت اقدام به خريد كفش كرديد، مطمئن باشيد كودكتان در كفش‌هايش احساس راحتي مي‌كند. سعي كنيد هنگام خريد كفش از سايز آن اطمينان حاصل كنيد نه بزرگ و نه كوچك. هيچ‌وقت از كفش‌هاي بچه‌هاي ديگر براي او استفاده نكنيد و در نهايت اگر در ابتداي راه رفتن علاقه‌مند نبود كفش نپوشد اصراري نداشته باشيد. سعي كنيد در محيط خانه كه امكان كفش پوشيدن نيست پاي برهنه راه برود. ابتداي راه رفتن بايد به پاهايش اطمينان كند. در اين دوره سني بچه‌ها بسيار با حس‌هايشان ارتباط برقرار مي‌كنند به عنوان نمونه حس راه رفتن با پاي پرهنه روي ماسه‌ها را تجسم كنيد. براي او هم اين كار لذت‌بخش است و اين بدون كفش راه رفتن بعضي مواقع به راه افتادنش كمك مي‌كند.
اجازه راه رفتن بدون دخالت
بي‌شك در اولين قدم‌ها فرزندتان را همراهي خواهيد كرد. به عنوان نمونه زير بغل‌هايش را مي‌گيريد. او در حال حاضر به تمام اشياي پيرامونش حساس و علاقه‌مند است. او مي‌خواهد همه چيز را لمس كند، بگيرد يا حتي در فكرش مي‌گذرد كه آنها را جابه‌جا كند. اگر در اطرافتان در جمع دوستان يا فاميل كودكي همسن و سال فرزند شما بود داشتن يك همراه براي او بسيار جذاب‌تر است؛ همراهي كه قدم‌هاي اولين را با هم بردارند و البته با ديدن كسي كه همسن خودش است در ذهنش اين موضوع كه او هم مي‌تواند راه برود و تعادلش را حفظ كند آسان‌تر از ديدن راه رفتن بزرگ‌ترهاست.
روروک را فراموش كنيد
اين وسيله براي بچه‌ها تا 6 ماهگي مناسب است اما بعد از آن تبديل به وسيله‌اي براي محدوديت او مي‌شود. در واقع حالتي پيش مي‌آيد كه فرزند شما خيلي به پاهايش اطمينان نمي‌كند. بيشتر بچه‌ها با افتادن‌هاي پياپي به پاهايشان مطمئن مي‌شوند. از اين موضوع نترسيد. او با سرعت خودش پيش مي‌رود و حس‌هايش به او مي‌گويد كه چه مكان‌هايي خطرناك هستند.
مراحلي كه بايد طي شود
راه رفتن پروسه‌اي است كه در عرض چند روز اتفاق نمي‌افتد. بايد در اين امر صبور باشيد. در واقع نوزاد شما از بدو تولد در ضمير ناخودآگاه خود به سمت راه رفتن پيش رفته است و اين اتفاق مرحله به مرحله مي‌افتد. ابتدا سر جنين شكل مي‌گيرد، استخوان‌ها و ماهيچه‌هاي پشت و بازوها و دست‌هايش؛ حالا نوبت زانوهاست كه شكل بگيرند. تمامي بچه‌ها كم و بيش مشابه اين مراحل را طي مي‌كنند اما قبل از راه افتادن اصلي از طرفين روي زمين مي‌غلتد بعد روي شكم چهار دست و پا راه مي‌رود و سپس زانوهايش را مي‌شناسد به آنها متوسل مي‌شود و قدم‌هاي ابتدايي را افتان و خيزان برمي‌دارد. در هر صورت تمامي بچه‌ها اين مراحل را با كمي تغييرات طي كنند. او روزبه‌روز شما را به تعجب وامي‌دارد. در يك سالگي شروع مي‌كند به راه رفتن به تنهايي يعني علاقه‌مند است كه اين كار را تنها انجام دهد. در يك سال و 6 ماهگي به تنهايي راه مي‌رود. خوشحال باشيد چون حوالي 2 سالگي شاهد دويدن‌هاي او خواهيد بود.