احترام گذاشتن به کودک و مورد احترام قرار گرفتن والدین

بین به احترام رفتار کردن با فرزند با رفیق و هم قطارش بودن، تفاوت بزرگی وجود دارد. این گفته که "من و فرزندم بهترین دوستان یکدیگر هستیم" کمی نگران کننده است.
اینکه والدین و فرزندان با هم احساس نزدیکی کنند و علائق مشترکی داشته باشند و از با هم بودن خشنود و خرسند بشوند شرایط بسیار خوبی است. ولی بهترین دوست کودک باید کسانی هم سن و سال خودش باشند، زیرا داشتن حداقل یک دوست صمیمی برای رشد فرزندتان ضرورت دارد تا بتوانند دربارۀ تجاربی که همزمان به دست می آورند گفتگو کنند.
اینکه کودک به مادرش بگوید نسبت به یکی از همسایه ها کششی احساس می کند یک چیز است؛ و در میان گذاردن چنین تجربه ای با کسی که خودش چنین دورانی را سپری می کند، چیز بسیار متفاوتی است.
دلیل دیگری برای اینکه شما و فرزندتان بهترین دوستان یکدیگر نباشید (حداقل تا وقتی به سن بلوغ برسد) این است که گاهی اوقات والدین باید قدرت و اختیار خود را به شیوه هایی اعمال کنند که با فردی همسنگ و هم رتبه با خودشان امکان پذیر نیست.
اینکه کودک ببیند پدرش امروز بهترین دوستش است و فردای آن روز قوانین و مقررات را با سختگیری اعمال می کند، گیج کننده است. به همین ترتیب در پیش گرفتن رفتار پدر یا مادرانه با کسی که کمی قبل همانند دوست با او رفتار شده، برای والدین نیز دشوار می نماید.
برای فرزند شما همین بس که بفهمد شما رفتار دوستانه و انسانی دارید؛ اما اگر کودک احساس کند والدینش به او وابسته اند و دربارۀ او از روی احساسات تصمیم گیری می کنند، نگران و آزرده خاطر می شود.
شما می خواهید فرزندتان هرچه آسوده خاطر زندگی کند؛ پس بار مصائب و مشکلات خود را بر دوش او نگذارید.
منظور ما از اینکه می گوییم با فرزندتان به احترام رفتار کنید، این است که باید همان ادب و نزاکتی را که در مورد سایرین در پیش می گیرید برای او نیز به کار ببندید. با او به ادب صحبت کنید؛ به عقایدش احترام بگذارید؛ وقتی با شما حرف می زند به او توجه کنید؛ با او به مهربانی رفتار نمایید؛ هروقت ممکن بشود خشنودش سازید.
می توانید تمام این کارها را انجام دهید و در عین حال اختیار و قدرت خویش را به عنوان پدر یا مادر حفظ کنید. می توانید بدون اینکه دوست همپایۀ فرزندتان باشید، با او دوستانه و صمیمانه رفتار کنید.
برای بعضی والدین دوست بودن با فرزند، آخرین چیزی است که به یاد آن می افتند. والدین پی در پی به فرزندان خود دستور می دهند؛ به آنان می گویند ساکت! فرزندانشان را در حضور دیگران تحقیر و شرمنده می کنند و ... حتی پس از عذرخواهی فرزند به خاطر رفتار اشتباهش باز هم آنان را سرزنش می کنند.
به حرف های فرزندشان توجهی نشان نمی دهند و حتی تظاهر به توجه و علاقه نمی کنند؛ حرف آنان را قطع می کنند و در حضور آنان با دیگران طوری صحبت می کنند که انگار اساساً وجود ندارند.
کمترین کاری که می توان برای فرزند خود انجام داد این است که با او مانند کسی که تازه با او آشنا شده اید رفتار کنید.

با اطمینان نمی توان گفت در ذهن والدینی که با فرزند خود بی احترامی می کنند، چه می گذرد. گمان می کنیم برای بعضی از آنها رفتار دور از ادب و زورگویانه با فرزند، روشی برای نشان دادن قدرت بیشتر به آنان باشد.
تصورشان این است که اگر بتوان به کسی دستور داد و او نتواند همین رفتار را با شما داشته باشد، برای او و ناظرین تاکیدی است بر اینکه در رابطۀ موجود، شما شخص مقتدرتری هستید و بنابراین حرف اول را می زنید.
به عبارت دیگر آنها تصور می کنند رفتار احترام آمیز با شخص، در مورد اینکه شخص صاحب قدرت کیست، در او ایجاد شبهه می کند. 
چنین دیدگاهی در مورد زندگی صحیح نیست، به خصوص وقتی به روابط میان والدین با فرزندان مربوط می شود خالی از درایت و منطق است.
اگر فکر می کنید برای اینکه بفهمد چه کسی مسئول است باید به او بی احترامی کنید، مشکلات و نگرانی هایی به وجود می آورید مهمتر از احترام گذاردن او به شما؛ باید دید به چه علت در مورد اینکه چه کسی قدرتمندتر است، ایجاد شک شده است.
مردمان بسیاری دیده اید که با زیردستان و فرودستان خویش (کارمندان، افراد خدماتی، مستخدمین، فروشندگان و ...) به احترام رفتار می کنند و نیز کسانی را دیده اید که بی ادب و پرنخوت هستند. احتمالاً شما هم به این نتیجه رسیده اید که افرادی که با زیردستان خود رفتار بدی دارند، نه می توانند احترام آنان را به دست آورند و نه تصویر خود را در چشم سایرین بهبود بخشند؛ و در واقع درست عکس این ماجرا صادق است.
گذشته از اینکه رفتار احترام آمیز با مردم کار درستی است، هر کس که اطلاعی از طبیعت بشری دارد می داند اگر هدف نهایی این باشد که اگر کسی کاری را بهتر انجام دهد یا سخت تر بکوشد یا خدمات بهتری را ارائه دهد، در دراز مدت رفتار احترام آمیز با وی، بسیار موفقیت آمیزتر از آن است که با او مثل زیردستان رفتار شود.
همین اصل بنیادی در مورد رابطه والدین با فرزندان نیز صادق است. رفتار همراه با احترام با فرزند نه تنها کار درستی است، بلکه هوشمندانه نیز هست. وقتی با فرزندتان با مهربانی رفتار کنید، احتمال اینکه با شما همکاری کند بیشتر است.
بهترین شیوه برای اینکه فرزندتان به شما احترام بگذارد این است که به وی احترام بگذارید.